odwołanie od mandatu za parkowanie w strefie zamieszkania

Kiedy grozi mandat za parkowanie w strefie zamieszkania? Cała historia rozpoczęła się w lipcu 2022 roku. Jak informuje "Gazeta Pomorska", syn pana Pawła wjechał na teren osiedla Paryskiego w Bydgoszczy - jak można wnioskować z relacji, nie jest jego mieszkańcem, a mógł dostać się za szlaban, ponieważ "użyczono mu" pilota. Wysokość mandatu. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 2021 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wysokości grzywien nakładanych w drodze mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń. Sprawca wykroczenia podlega karze grzywny w postaci mandatu karnego w wysokości 100 zł. Punkty karne. 1 punkt karny. Kod. H04 W taki sposób, że utrudnia przejście, na chodniku - 100 zł mandatu, Przed przejściem dla pieszych - 100 zł mandatu. Porzucenie hulajnogi elektrycznej w narożniku skrzyżowania i obszarze do 10 m od tego miejsca - 300 zł mandatu. Pozostawienie hulajnogi elektrycznej na niebieskiej kopercie - 500 zł mandatu. Na terenie osiedli zarządzanych przez wspólnoty mieszkaniowe można stworzyć parking w dwojaki sposób - poprzez wydzielenie drogi wewnętrznej lub utworzenie strefy zamieszkania. W drugim, najczęstszym przypadku, obowiązują przepisy o ruchu drogowym. Stosowanie się do nich może być egzekwowane przez policję lub straż miejską. Przekroczenie dopuszczalnej prędkości o 41–50 km/h: od 300 do 400 zł. Przekroczenie dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h: od 400 do 500 zł. Hamowanie w sposób powodujący zagrożenie bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienie: od 100 do 300 zł. Jazda z prędkością utrudniającą ruch innym kierującym: od 50 do 200 zł. Warum Flirtet Er Mit Anderen Frauen. Parkowanie nie jest tanie, szczególnie wtedy, gdy chcemy pozostawić swój samochód w centrum dużego miasta. Zdarza się wobec tego, że niektórzy kierowcy nie kupują biletów parkingowych. Brak biletu może być też konsekwencją naszego zapominalstwa. Gdy nie opłacimy parkowania, jesteśmy narażeni na nałożenie mandatu. Co stanie się wtedy, gdy go nie uregulujemy? Ile kosztuje mandat za parkowanie? Wysokie kary finansowe, a nawet zajęcie komornicze Trzeba zapłacić mandat nawet po kilku latach Posiadanie własnego samochodu ma swoją cenę. Dotyczy to nie tylko samego kosztu zakupu pojazdu, ale również jego codziennego utrzymania. Musimy płacić za paliwo, ubezpieczenia, przeglądy, serwisy, części zamienne. Właściciele aut ponoszą też koszty związane z przejazdem przez płatne autostrady, a także z parkowaniem. Ile kosztuje mandat za parkowanie? Co roku w Polsce wystawia się setki tysięcy mandatów za parkowanie. Zwykle koszt takiego mandatu nie jest bardzo wysoki – wynosi on od około 20 do 50 złotych w zależności od tego, w jakim mieście i na jakim parkingu zostanie on wystawiony. W wielu miastach stosuje się również gradację kosztów mandatu. Gdy zapłacimy go szybko, w ciągu tygodnia czy dwóch tygodni od jego wystawienia, wówczas koszt ten będzie niewielki. Gdy jednak przeciągniemy termin i nie zapłacimy mandatu w terminie, wtedy cena pójdzie w górę. Oczywiście, są też i tacy kierowcy, którzy w ogóle nie płacą za parkowanie i nie opłacają mandatów. Na jakie konsekwencje możemy się wtedy narazić? Wysokie kary finansowe, a nawet zajęcie komornicze Kary za brak zapłaty mandatu są zróżnicowane i w zasadzie każde miasto czy właściciel parkingu ma nieco inne cenniki. Gdy chcemy dowiedzieć się, jakie będą skutki braku zapłaty mandatu, powinniśmy wejść na stronę internetową miasta czy instytucji odpowiadającej za wystawianie mandatów. Tam będziemy mogli dowiedzieć się więcej. O tym, że mamy do zapłacenia przeterminowany mandat, dowiadujemy się najczęściej pocztą. Instytucja odpowiedzialna za wystawianie mandatów i wpłaty pieniędzy z ich tytułu przesyła do dłużnika monity. Jednocześnie nasz dług powiększa się – naliczane są dodatkowe odsetki, kary i koszty obsługi. W rezultacie z mandatu wynoszącego początkowo 20-50 złotych może zrobić się mandat w wysokości ponad 1 000 złotych. Gdy nie opłacimy mandatu w wyznaczonym terminie, wówczas instytucja może przekazać nieopłacone mandaty firmom windykacyjnym albo urzędowi skarbowemu. Konsekwencją może być wszczęcie procesu windykacyjnego – wtedy będzie kontaktować się z nami windykator nakłaniający nas do uregulowania długu. Jednak skutki mogą być znacznie poważniejsze, na przykład komornik, który pobiera pieniądze z naszego konta bankowego, a nawet zablokowanie konta bankowego aż do czasu uregulowania mandatu. Trzeba zapłacić mandat nawet po kilku latach Warto przy tym wskazać, że instytucje mogą upomnieć się o niezapłacone mandaty nawet po wielu latach. W związku z tym wtedy, gdy wydaje nam się, że nieopłacony mandat nam się upiekł, może zdarzyć się, że po jakimś czasie otrzymamy jednak wezwanie do jego opłacenia lub od razu pismo od komornika. Podsumowując, mandatów za parkowanie nie opłaca się nie płacić. Lepiej zrobić to jak najszybciej, ponieważ wtedy zapłacimy za nasz błąd najmniej – zaledwie kilkadziesiąt złotych w porównaniu z kilkuset czy nawet ponad 1 000 złotych wtedy, gdy będziemy odwlekali nasz obowiązek. CYTATUchwała Nr XX/349/2003Rady Miasta Stołecznego Warszawyz dnia 25 listopada 2003 rokuw sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłatNa podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) oraz art. 13b ust. 3 i 4 i art. 13f ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 z późn. zm.), na wniosek Prezydenta m. st. Warszawy - Rada m. st. Warszawy uchwala, co następuje:§ 1Ustala się w m. st. Warszawie strefę płatnego parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych, zwaną dalej „strefą płatnego parkowania niestrzeżonego”, w granicach określonych w załączniku nr 1 do uchwały.§ się stawki opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego w dni robocze od poniedziałku do piątku, w godzinach od 800 do 1800, w wysokości:1)za pierwszą godzinę – zł,2)za drugą godzinę – zł,3)za trzecią godzinę – zł,4)za czwartą i kolejne godziny – po się:1)naliczanie opłat określonych w ust. 1 za odcinki czasu inne niż pełne godziny, odpowiednio do odcinków czasu odpowiadających krotności kwoty 0,40 zł, przy czym minimalna opłata wynosi 0,40 zł, 2)naliczanie opłat określonych w ust. 1 za pomocą urządzeń technicznych, dopuszczonych przez zarządzającego strefą płatnego parkowania niestrzeżonego, umożliwiających naliczanie opłat odpowiednio do faktycznego czasu parkowania.§ się zerową stawkę opłaty dla:1)osób posiadających karty parkingowe w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zm.), jeżeli pojazd oznaczony kartą parkingową zaparkowany jest w miejscu przeznaczonym dla tak oznaczonych pojazdów,2)osób legitymujących się orzeczeniem o zaliczeniu do znacznego stopnia niepełnosprawności będących właścicielami pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, oznaczonego kartą „N+” ,3)osób, których niepełnosprawność jest spowodowana upośledzeniem narządów ruchu, powodującym trudności w poruszaniu się, potwierdzonym w orzeczeniu o niepełnosprawności, będących właścicielami pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, oznaczonego kartą „N+”,4)służb obsługi miasta podczas wykonywania obowiązków służbowych pojazdami samochodowymi zewnętrznie trwale oznakowanymi:a)Służby Dyżurnej Miasta, Inżyniera Ruchu m. st. Warszawy,c)Straży Miejskiej m. st. Warszawy,d)Zarządu Transportu Miejskiego – nadzoru ruchu,e)Tramwajów Warszawskich sp. z o. o. – nadzoru ruchu,f)Miejskich Zakładów Autobusowych sp. z o. o. – nadzoru ruchu,g)Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji SA – pogotowia wodociągowego,h)Stołecznego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej SA – pogotowia ciepłowniczego,i)STOEN SA – pogotowia energetycznego,j)Mazowieckiego Okręgowego Zakładu Gazowniczego SA – pogotowia gazowego,k)pogotowia oświetleniowego oraz pogotowia sygnalizacji świetlnej, działającego na zlecenie zarządu drogi,l)pogotowia schronisk dla zwierząt,ł) Zarządu Oczyszczania Miasta – nadzoru i pogotowia,5)instytucji obsługujących przewóz osób niepełnosprawnych, mających trudności w poruszaniu się, podczas wykonywania czynności statutowych pojazdami samochodowymi zewnętrznie trwale oznakowanymi, 6)kierujących motocyklami,7)honorowych krwiodawców w pobliżu stacji krwiodawstwa, na czas do dwóch godzin przeznaczonych na oddawanie krwi, po umieszczeniu w pojeździe w widocznym miejscu zaświadczenia stacji „N+”, będąca drukiem ścisłego zarachowania, wydawana jest przez Prezydenta m. st. Warszawy (zgodnie z § 7 Regulaminu) na udokumentowany wniosek osoby określonej w pkt 2 i 3, a także na wniosek rodziców dzieci niepełnosprawnych lub opiekunów prawnych osób niepełnosprawnych, będących właścicielami pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony. Kartę „N+” wydaje się wyłącznie na jeden pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, na okres nie przekraczający trzech lat. Osobie niepełnosprawnej może być wydana tylko jedna karta „N+”. Za wydanie karty nie pobiera się opłaty.§ 4Wprowadza się zerową stawkę opłaty za parkowanie na prawach wyłączności na zastrzeżonych stanowiskach postojowych (kopertach) wyznaczonych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego dla:1)ambasad i placówek konsularnych na zasadzie wzajemności, po uzyskaniu pozytywnej opinii Protokołu Dyplomatycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych,2)organizacji międzynarodowych po uzyskaniu pozytywnej opinii Protokołu Dyplomatycznego Ministerstwa Spraw Zagranicznych,3)zakładów opieki zdrowotnej – tylko służbowe pojazdy samochodowe trwale oznakowane zewnętrznie nazwą i adresem zakładu opieki zdrowotnej,4)jednostek budżetowych i zakładów budżetowych m. st. Warszawy – tylko służbowe pojazdy samochodowe na podstawie identyfikatorów,5)teatrów z siedzibą w Warszawie, dla których organizatorem jest m. st. Warszawa, Województwo Mazowieckie, minister właściwy do spraw kultury i dziedzictwa narodowego – tylko służbowe pojazdy samochodowe na podstawie identyfikatorów,6)Biura Ochrony Rządu.§ 5Wprowadza się opłatę zryczałtowaną za parkowanie na prawach wyłączności na zastrzeżonych stanowiskach postojowych (kopertach) wyznaczonych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego w wysokości:1)za 10 godzin w ciągu doby w dni robocze od poniedziałku do piątku – 760 zł za miesiąc za 1 stanowisko,2)za 24 godziny na dobę w dni robocze od poniedziałku do piątku – 1600 zł za miesiąc za 1 stanowisko.§ 6Wprowadza się opłatę abonamentową w wysokości 20 zł rocznie za parkowanie przez mieszkańca w pobliżu jego miejsca zamieszkania w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego wyłącznie jednego pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, będącego jego własnością, współwłasnością lub pozostającego w jego użytkowaniu na podstawie umowy leasingu.§ 7Opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego są pobierane w następujący sposób:1)opłata zryczałtowana – z góry za okresy półroczne,2)opłata abonamentowa – przy wydaniu abonamentu,3)opłata za parkowanie według stawek określonych w § 2 ust. 1:a)przez sprzedaż biletów kontrolnych, na których, przy rozpoczęciu parkowania, zostanie jednoznacznie określony czas parkowania,przez przyjęcie zbiorczej należności od operatora telefonii komórkowej, od operatora systemu urządzeń przenośnych lub od operatora sieci urządzeń do ładowania kart elektronicznych.§ się opłatę dodatkową za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania niestrzeżonego w wysokości 50 pobierania opłaty dodatkowej, kontroli poboru opłat, postępowanie reklamacyjne oraz sposób korzystania i obsługi strefy płatnego parkowania niestrzeżonego określa regulamin funkcjonowania strefy, stanowiący załącznik nr 2 do uchwały.§ 9Traci moc:1)uchwała nr 693/LX/2001 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 8 lutego 2001 r. w sprawie wprowadzenia zasad naliczania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w obszarze „Systemu Parkowania Płatnego Niestrzeżonego (SPPN)” (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 45, poz. 429),2)uchwała nr 1828/LXXVII/2002 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 15 kwietnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia „Regulaminu funkcjonowania Systemu Parkowania Płatnego Niestrzeżonego (SPPN)” (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 125, poz. 2836),3)uchwała nr 1830/LXXVII/2002 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 15 kwietnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia stawek opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Gminy Warszawa-Centrum w obszarze Systemu Parkowania Płatnego Niestrzeżonego (SPPN) (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 125, poz. 2838),4)uchwała nr 2134/LXXXIII/2002 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 10 października 2002 r. zmieniająca uchwałę nr 1828/LXXVII/2002 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 15 kwietnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia „Regulaminu funkcjonowania Systemu Parkowania Płatnego Niestrzeżonego (SPPN)” (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 284, poz. 7464),5)uchwała nr XIII/165/2003 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 12 czerwca 2003 r. w sprawie opłat za korzystanie z zastrzeżonych wydzielonych stanowisk postojowych na drogach publicznych na prawach wyłączności (Dz. Urz. Woj. Maz. Nr 193, poz. 4910)z tym, że wydane na podstawie dotychczasowych przepisów:-karty „N+” zachowują ważność do 31 grudnia 2004 roku,-abonamenty zachowują ważność do dnia określonego w abonamencie.§ 10 Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi m. st. Warszawy.§ 11Uchwała wymaga ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Mazowieckiego.§ 12Uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia m. st. WarszawyWojciech KozakZałącznik Nr 1do uchwały Nr XX/349/2003Rady m. st. Warszawyz dnia strefy płatnego parkowania niestrzeżonego pojazdów samochodowych na drogach publicznych w m. st. WarszawieStrefa płatnego parkowania niestrzeżonego pojazdów samochodowych na drogach publicznych w m. st. Warszawie obejmuje obszar charakteryzujący się znacznym deficytem miejsc postojowych, ograniczony ulicami:Obszar I:aleją „Solidarności” od ulicy Żelaznej do ulicy gen. W. Andersa, ulicą Długą, ulicą Nowomiejską, ulicą Podwale, ulicą Krakowskie Przedmieście, ulicą Karową do górnej krawędzi Skarpy Wiślanej, a dalej tą krawędzią do alei Armii Ludowej, aleją Armii Ludowej, Alejami Ujazdowskimi, ulicą Belwederską, ulicą Spacerową, ulicą Słoneczną, ulicą B. Smetany, ulicą Wygoda, ulicą Puławską, ulicą Ursynowską, ulicą M. Bałuckiego, ulicą Olesińską, ulicą Sandomierską, ulicą Olszewską, ulicą Puławską, ulicą L. Waryńskiego, aleją Armii Ludowej, aleją Niepodległości, ulicą Koszykową, placem S. Starynkiewicza, ulicą Żelazną do al. „Solidarności”, wraz z tymi ulicami granicznymi;Obszar II:Alejami Jerozolimskimi od ulicy J. U. Niemcewicza do placu A. Zawiszy, ulicą Raszyńską, ulicą Filtrową do ulicy Akademickiej, ulicą Akademicką do placu G. Narutowicza, ulicą Grójecką od placu G. Narutowicza do ulicy Kaliskiej, ulicą Kaliską, ulicą J. U. Niemcewicza do Alej Jerozolimskich, wraz z tymi ulicami granicznymi;Obszar III:aleją „Solidarności”, ulicą Targową, ulicą Białostocką, ulicą Brzeską, ulicą A. Mackiewicza, ulicą J. Zamoyskiego od wiaduktu kolejowego do ulicy Krowiej, ulicą Krowią, ulicą J. Sierakowskiego do alei „Solidarności”, wraz z tymi ulicami Nr 2do uchwały Nr XX/349/2003Rady m. st. Warszawyz dnia funkcjonowania strefy płatnego parkowania niestrzeżonego (SPPN) USTALENIA OGÓLNE§ 1Ilekroć w regulaminie jest mowa o:1)strefie płatnego parkowania niestrzeżonego lub SPPN – rozumie się przez to część obszaru miasta, w której wprowadzono obowiązek ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, 2)zarządzającym strefą płatnego parkowania niestrzeżonego lub zarządzającym SPPN – rozumie się przez to właściwą jednostkę organizacyjną m. st. Warszawy, 3)bilecie kontrolnym – rozumie się przez to dowód wniesienia opłaty za parkowanie z jednoznacznie wyznaczonym czasem parkowania; wystawcą biletu kontrolnego jest m. st. Warszawa,4)abonamencie – rozumie się przez to dowód wniesienia opłaty abonamentowej,5)karcie parkingowej – rozumie się przez to dokument, którego wzór określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 2002 r. w sprawie wzoru karty parkingowej dla osób niepełnosprawnych oraz wysokości opłaty za jej wydanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 13, poz. 126), 6)karcie „N+” – rozumie się przez to dokument potwierdzający, że parkujący pojazd należy do osoby objętej stawką zerową opłaty, 7)identyfikatorze „K” – rozumie się przez to dokument informujący o wnoszeniu opłaty za parkowanie za pomocą telefonu komórkowego,8)biurze obsługi klienta – rozumie się przez to miejsce obsługi korzystających z parkowania w SPPN, w tym w szczególności w zakresie wydawania abonamentów, kart „N+” i udzielania informacji,9)urządzeniu przenośnym – rozumie się przez to dopuszczone przez zarządzającego SPPN urządzenie do wnoszenia opłat za parkowanie, umieszczane wewnątrz pojazdu, pozwalające na jednoznaczne określenie czasu opłaconego parkowania.§ w zakresie płatnego parkowania niestrzeżonego w SPPN określone niniejszym regulaminem dotyczą parkowania pojazdów samochodowych na drogach publicznych. opłat za parkowanie w SPPN obowiązują w dni robocze od poniedziałku do piątku, w godz. 800-1800, za wyjątkiem uprawnionego parkowania na zastrzeżonych stanowiskach postojowych na prawach do SPPN oznakowany jest znakiem drogowym D-44 „strefa parkowania”, a wyjazd z SPPN oznakowany jest znakiem D-45 „koniec strefy parkowania”. pojazdu samochodowego w SPPN wymaga uiszczenia opłaty i umieszczenia dowodu wniesienia opłaty, identyfikatora „K” lub dokumentu potwierdzającego uprawnienie do parkowania ze stawką zerową za przednią szybą wewnątrz pojazdu, w sposób umożliwiający jego odczytanie z zewnątrz. zerową opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w SPPN objęci są następujący użytkownicy dróg:1)osoby posiadające karty parkingowe w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98, poz. 602 ze zm.), jeżeli pojazd oznaczony kartą parkingową zaparkowany jest w miejscu przeznaczonym dla tak oznaczonych pojazdów,2)osoby legitymujące się orzeczeniem o zaliczeniu do znacznego stopnia niepełnosprawności będące właścicielami pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, oznaczonych kartą „N+”,3)osoby, których niepełnosprawność jest spowodowana upośledzeniem narządów ruchu, powodującym trudności w poruszaniu się, potwierdzonym w orzeczeniu o niepełnosprawności, będące właścicielami pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, oznaczonych kartą „N+”,4)służby obsługi miasta podczas wykonywania obowiązków służbowych pojazdami samochodowymi zewnętrznie trwale oznakowanymi:a)Służby Dyżurnej Miasta,Inżyniera Ruchu m. st. Warszawy, c)Straży Miejskiej m. st. Warszawy,d)Zarządu Transportu Miejskiego – nadzoru ruchu,e)Tramwajów Warszawskich sp. z o. o. – nadzoru ruchu,f)Miejskich Zakładów Autobusowych sp. z o. o. – nadzoru ruchu,g)Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji SA – pogotowia wodociągowego,h)Stołecznego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej SA – pogotowia ciepłowniczego,i)STOEN SA – pogotowia energetycznego,j)Mazowieckiego Okręgowego Zakładu Gazowniczego SA – pogotowia gazowego,k)pogotowia oświetleniowego oraz pogotowia sygnalizacji świetlnej, działających na zlecenie zarządu drogi,l)pogotowia schronisk dla zwierząt,ł) Zarządu Oczyszczania Miasta – nadzoru i pogotowia,5)instytucje obsługujące przewóz osób niepełnosprawnych, mających trudności w poruszaniu się, podczas wykonywania czynności statutowych pojazdami samochodowymi zewnętrznie trwale oznakowanymi,6)kierujący motocyklami,7)honorowi krwiodawcy w pobliżu stacji krwiodawstwa, na czas do dwóch godzin przeznaczony na oddawanie krwi, po umieszczeniu w pojeździe w widocznym miejscu zaświadczenia wydanego przez stację krwiodawstwa. z opłat za parkowanie pojazdu samochodowego w SPPN są objęte pojazdy określone w art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach SPPN będącemu właścicielem lub współwłaścicielem pojazdu samochodowego lub użytkującemu pojazd samochodowy na podstawie umowy leasingu przysługuje abonament roczny, wydawany wyłącznie na jeden pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony, po wniesieniu jednorazowej opłaty abonamentowej. „N+” wydawana jest bezpłatnie na wniosek osoby niepełnosprawnej o znacznym stopniu niepełnosprawności lub osoby, której niepełnosprawność jest spowodowana upośledzeniem narządów ruchu, powodującym istotne trudności w poruszaniu się (potwierdzonym w orzeczeniu o niepełnosprawności) wyłącznie na jeden pojazd samochodowy będący jej własnością, z okresem ważności zgodnym z orzeczeniem, nie dłuższym niż 3 lata. Kartę „N+” wydaje się wyłącznie na pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 tony. Osobie niepełnosprawnej może być wydana tylko jedna karta „N+”. oraz karta „N+” nie dają prawa do zastrzegania stałego miejsca postojowego i nie stanowią podstawy do roszczeń w przypadku braku wolnego miejsca i karta „N+” tracą ważność z chwilą zmiany danych, na podstawie których były wydane lub z chwilą upływu terminu ich ważności. Przed otrzymaniem nowych abonamentów lub kart „N+” poprzednio wydane powinny być „K” posługuje się osoba, która opłatę za parkowanie wnosi za pomocą telefonu z ogólnodostępnych miejsc postojowych w SPPN przez pojazdy zaopatrzenia i taksówki w godzinach funkcjonowania SPPN jest odpłatne według ogólnie obowiązujących opłaty za parkowanie nie uprawnia do prowadzenia działalności handlowej i usługowej z pojazdów zaparkowanych na miejscach postojowych objętych SPPN. WNOSZENIE OPŁAT W SPPN§ za parkowanie w SPPN wnosi się przez wykupienie i wyłożenie ważnego biletu kontrolnego z jednoznacznie określonym czasem parkowania lub wniesienie opłaty w inny sposób ustalony przez zarządzającego SPPN, przy czym opłata winna zostać wniesiona niezwłocznie po zaparkowaniu pojazdu. kontrolne, aktywne urządzenie przenośne, abonament, kartę „N+” lub identyfikator „K” należy umieścić za przednią szybą wewnątrz pojazdu samochodowego w sposób umożliwiający ich odczytanie z zewnątrz oraz sprawdzić ich widoczność z zewnątrz w zaparkowanym bilet kontrolny przez cały czas swojej ważności uprawnia do parkowania w całej lub brak urządzenia technicznego do naliczania opłat nie zwalnia z obowiązku wniesienia opłaty. W takim przypadku opłata winna być wniesiona przez zakupienie i wyłożenie ważnego biletu kontrolnego z wyznaczonym czasem OPŁAT ZA PARKOWANIE§ w zakresie zgodności postoju pojazdów z przepisami ustawy Prawo o ruchu drogowym prowadzą Straż Miejska m. st. Warszawy oraz Policja w ramach swoich kompetencji. w zakresie zgodności parkowania pojazdów z niniejszym Regulaminem prowadzi Straż Miejska m. st. Warszawy oraz wydzielone służby w jednostkach organizacyjnych m. st. Warszawy, na podstawie odrębnego regulaminu kontroli w przy użyciu nieważnego abonamentu, nieważnej karty „N+” lub korzystanie z abonamentu poza rejonem w nim określonym, a także parkowanie przy użyciu karty parkingowej poza wyznaczonymi miejscami dla inwalidy, jest równoznaczne z niewniesieniem opłaty za biletu kontrolnego, urządzenia przenośnego, karty „N+”, karty parkingowej, abonamentu lub identyfikatora „K” wewnątrz pojazdu za przednią szybą, tak aby był on całkowicie widoczny z zewnątrz, jak również parkowanie po upływie czasu określonego na bilecie kontrolnym, lub po upływie czasu opłaconego przy pomocy telefonu komórkowego, lub po upływie czasu opłaconego przy użyciu urządzenia powoduje konsekwencje takie jak niewniesienie opłaty za parkowanie. SPOSÓB POBIERANIA OPŁATY DODATKOWEJ,POSTĘPOWANIE REKLAMACYJNE I ODWOŁAWCZE§ stwierdzeniu nie wniesienia należnej opłaty za parkowanie wystawiane jest wezwanie do uiszczenia opłaty dodatkowej. Wezwanie umieszcza się na przedniej szybie pojazdu pod wezwania dołączony jest druk pozwalający po wpisaniu danych osobowych na wpłatę opłaty dodatkowej na konto wskazane przez zarządzającego dodatkową należy wnieść w terminie 14 dni od dnia umieszczenia wezwania w sposób określony w ust. 1. lub właściciel pojazdu kwestionujący zasadność wezwania może wnieść reklamację w terminie 7 dni od dnia wystawienia wezwania i umieszczenia go w sposób określony w ust. 1. Reklamację wnosi się do Działu Reklamacji SPPN, którego pracownicy przeprowadzają postępowanie wyjaśniające. W przypadku uznania reklamacji wezwanie nie rodzi skutków prawnych, co potwierdza się na kopii wezwania. przypadku nieuwzględnienia reklamacji służy prawo wniesienia odwołania do Komisji Odwoławczej, powołanej przez Prezydenta m. st. Warszawy. Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem Działu Reklamacji SPPN w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o nieuwzględnieniu reklamacji. Do odwołania winny być dołączone w szczególności dokumenty uzasadniające jego wniesienie, m. in. bilet kontrolny, kopia abonamentu, kopia karty. Jeżeli odwołania nie wniesiono, opłatę dodatkową należy uiścić w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o nieuwzględnieniu reklamacji. wyniku rozpatrzenia odwołania przez Komisję Odwoławczą odwołujący się zostaje zawiadomiony pisemnie. Stanowisko Komisji jest złożonego odwołania skutkuje obowiązkiem uiszczenia opłaty dodatkowej w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust. nieuiszczona opłata dodatkowa podlega przymusowemu ściągnięciu w trybie określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w uprawnia mieszkańców SPPN do parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania posiadacza abonamentu, w rejonie określonym w abonamencie przez zarządzającego SPPN, w okresie jego abonamentu ustala zarządzający SPPN. W abonamencie określa się w szczególności: termin ważności, numer seryjny, numer rejestracyjny samochodu, rejon parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania wnioskodawcy. wydawany jest osobom fizycznym, gdy: 1)właściciel lub współwłaściciel pojazdu posiada dokument potwierdzający zameldowanie na pobyt stały lub czasowy na obszarze objętym SPPN, 2)adres właściciela lub współwłaściciela pojazdu zapisany w dowodzie rejestracyjnym pojazdu znajduje się w obszarze objętym SPPN, 3)użytkują one pojazd na podstawie umowy leasingowej, a wpisany w umowie adres zamieszkania znajduje się w obszarze objętym SPPN. fizyczna może otrzymać abonament tylko na jeden pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 2,5 ważny jest przez jeden rok, jednak nie dłużej niż na czas zameldowania w rejonie wydawany jest na wniosek uprawnionego użytkownika drogi, w biurach obsługi klienta SPPN, w terminie 3 dni roboczych od dnia przedstawienia kompletu dokumentów. składaniu wniosku należy przedstawić: 1)dowód osobisty składającego wniosek, 2)potwierdzenie zameldowania na pobyt stały lub czasowy z podaniem okresu tego pobytu, wydane przez właściwy organ, 3)dowód rejestracyjny pojazdu, na który wystawiony będzie abonament, 4)umowę leasingową dotyczącą pojazdu, na który ma być wydany abonament, zawartą przez wnioskodawcę występującego o wydanie abonamentu, jeżeli jest to niezbędne do wydania abonamentu. przypadku gdy właściciel pojazdu posiada czasowe albo próbne tablice rejestracyjne i wniesie opłatę za abonament, to po uzyskaniu stałych tablic rejestracyjnych nie wnosi ponownie opłaty przy wydawaniu nowego abonamentu. przypadku wymiany abonamentu na skutek utraty jego ważności lub zmiany danych, wnioskujący powinien zwrócić poprzednio otrzymany abonament. przypadku zagubienia lub kradzieży abonamentu przed utratą jego ważności wydaje się nowy abonament na ten sam pojazd i na ten sam rejon, po złożeniu odpowiedniego oświadczenia i ponownym wniesieniu opłaty „N+”§ „N+” wydawana jest w biurach obsługi klienta. „N+” uprawnia do bezpłatnego parkowania w SPPN. składaniu wniosku o wydanie karty „N+” należy przedstawić: 1)dowód osobisty składającego wniosek,2)dowód rejestracyjny pojazdu, na który wystawiona będzie karta „N+”, 3)kartę parkingową wydaną przez uprawniony organ, 4)jeden z poniższych dokumentów potwierdzających znaczny stopień niepełnosprawności lub inny stopień niepełnosprawności powodujący istotne trudności w samodzielnym poruszaniu się: a)orzeczenie komisji lekarskiej o zaliczeniu do I, II lub III grupy inwalidzkiej, orzeczenie zespołu orzekającego o stopniu niepełnosprawności, c)orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o stopniu niezdolności do pracy. przypadku konieczności wymiany karty „N+” osoba niepełnosprawna powinna zwrócić poprzednio otrzymaną kartę „N+”. przypadku zagubienia lub kradzieży karty „N+” duplikat może być wydany tylko na ten sam pojazd. o wydanie duplikatu należy złożyć oświadczenie o zagubieniu lub kradzieży karty „N+”. Źle zaparkowane pojazdy stają się plagą polskich miast, utrudniającą ruch innym pojazdom oraz pieszym. Straże miejskie i policjanci coraz częściej walczą z tym zjawiskiem, nakładając na kierowców mandaty za nieprawidłowe parkowanie.„Podstawowy” mandat za złe parkowanie to 100 zł i 1 pkt. karny. Z takimi konsekwencjami musi liczyć się kierowca, który zatrzyma pojazd:na chodniku, jeżeli szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że utrudnia im ruchu i jest mniejsza niż 1,5 m, bądź pojazd umieszczony przednią osią na chodniku tamuje ruchlekceważąc obowiązek zatrzymania pojazdu jak najbliżej krawędzi jezdni i równolegle do niejna jezdni wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli zmusi to innych kierujących do najeżdżania na tę linięprzy lewej krawędzi jezdni lub na pasie między jezdniamiw strefie zamieszkania w miejscach innych niż wyznaczonena drodze dla rowerów, pasie ruchu dla rowerów lub w śluzie rowerowejw miejscach utrudniających wjazd lub wyjazd, a także dostęp do innego prawidłowo zaparkowanego pojazdu lub wyjazd tego pojazduna jezdni obok linii przerywanej wyznaczającej krawędź jezdni oraz na jezdni lub na poboczu obok linii ciągłej wyznaczającej krawędź jezdniw odległości mniejszej niż 10 m od przedniej strony znaku lub sygnału drogowego, jeżeli pojazd je zasłaniaw odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką – na całej jej długościw odległości mniejszej niż 15 m od punktów krańcowych wysepki, jeżeli jezdnia z prawej jej strony ma tylko jeden pas ruchuprzed lub za przejazdem kolejowym na odcinku od przejazdu do słupka wskaźnikowego z jedną kreskąParkując auto na ulicy, trzeba zwracać uwagę na oznakowanie. Samochodu nie wolno zostawiać wzdłuż linii ciągłej oraz w pobliżu jej punktów krańcowych, jeżeli zmusi to innych kierujących do najeżdżania na tę w wysokości 100-300 zł przewidziano za parkowanie pojazdu:na przejściu dla pieszych lub na przejeździe dla rowerzystów oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem, a na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu – także za nimiw warunkach, w których nie jest on z dostatecznej odległości widoczny dla innych kierujących lub powoduje utrudnienie ruchuMandaty grożą także za:naruszenie obowiązku umieszczania pojazdu (z wyjątkiem pojazdu zaprzęgowego) poza jezdnią w czasie postoju na drodze poza obszarem zabudowanym (od 150 do 300 zł)parkowanie w tunelu, na moście lub na wiadukcie: 200 złnaruszenie zakazu postoju na obszarze zabudowanym pojazdu lub zespołu pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 16 ton lub o długości przekraczającej 12 m (od 200 do 300 zł)na przejeździe kolejowym lub tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania (300 zł)Za parkowanie samochodu w miejscu dla niepełnosprawnych przez osobę do tego nieupoważnioną grozi mandat w wysokości 800 zł i 5 pkt. karnych. Samochód może też zostać odholowany na policyjny parking. Jeżeli okaże się, że kierujący posługiwał się kartą dla niepełnosprawnych w sposób nieuprawniony, mandat wzrośnie o kolejne 300 błędy na raz. Samochód został zaparkowany zbyt blisko przejścia dla pieszych, a do tego blokuje chodnik – parkowanie na nim jest możliwe, jeżeli zostawi się pieszym przynajmniej 1,5 m (szerokość trzech dużych płyt chodnikowych).Przepisy dotyczące parkowania zostały tak skonstruowane, by zapewnić innym użytkownikom drogi bezpieczeństwo. Wiele osób zapomina, że zostawiając auto tuż przy skrzyżowaniu lub przejściu dla pieszych, istotnie ogranicza widoczność, co może stać się przyczyną tragedii. Zakazy służą także utrzymaniu odpowiedniej przepustowości dróg. Ustawiając auto przy wysepce lub brukowanej, wewnętrznej części osiedlowego ronda, można istotnie utrudnić lub uniemożliwić przejazd samochodów ciężarowych bądź autobusów. Kierowcy nie tłumaczy nic, poza stanem wyższej konieczności. Argumentacja o braku miejsc parkingowych na pewno nie przekona mundurowych, którzy doskonale zdają sobie sprawę, że w promieniu kilkuset metrów od nieprawidłowo zaparkowanego auta zwykle można było znaleźć wolne miejsca lub płatne niewłaściwie zaparkowanego pojazdu – kiedy jest możliwe i ile kosztuje?Tabliczka T-24 pod znakiem informuje, że pozostawiony pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela – nawet jeżeli nie utrudnia może zostać odholowany na koszt właściciela, jeżeli został zaparkowany w nieprawidłowy sposób i utrudnia ruch bądź w inny sposób zagraża bezpieczeństwu. Jeżeli pod zakazem zatrzymywania i postoju znajduje się tabliczka informująca o możliwości odholowania zaparkowanego tam pojazdu, auto może zostać usunięte, nawet gdy jego wpływ na utrudnienia w ruchu jest dyskusyjny. Straże miejskie zwykle korzystają z takiej możliwości. Dla kierowcy oznacza to mandat za niewłaściwe zaparkowanie pojazdu (od 100 zł), przynajmniej pierwszą rozpoczętą dobę przechowywania auta na parkingu (40 zł w przypadku Warszawy) oraz rachunek za holowanie (do 486 zł). Ostatnia z wymieniona stawek jest maksymalną ustawową pojazdu uderza po kieszeni. Poza mandatem, kierowca musi zapłacić także za przemieszczenie pojazdu na parking. Łączne wydatki przekraczają 500 marcu 2018 r. została zakwestionowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który podkreślił, że zastosowano stawki maksymalne, jednocześnie nie wykazując, jakie przesłanki powodują, że miasto musi uwzględniać stawki w maksymalnej wysokości. Opłaty powinny stanowić bowiem rekompensatę kosztów, a nie dodatkową karę dla kierowców czy źródło dochodu dla budżetu miasta. Niewykluczone, że wyrok zapoczątkuje proces weryfikacji opłat za odholowanie pojazdu. Odholowanie pojazdu na koszt właściciela – nawet gdy jest poprawnie zaparkowany – wchodzi w grę, gdy jest on pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub jego stan wskazuje na to, że nie jest na koło. Kiedy jest zakładana?Nieprawidłowo zaparkowany pojazd może zostać unieruchomiony także założoną na koło blokadą. Jej użycie przewiduje art. 130a ust. 8 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, który stanowi, że pojazd może być unieruchomiony przez zastosowanie urządzenia do blokowania kół w przypadku pozostawienia go w miejscu, gdzie jest to zabronione, lecz nieutrudniającego ruchu lub niezagrażającego na koło może zostać użyta, jeżeli nieprawidłowo zaparkowany pojazd nie zagraża bezpieczeństwu miejskie decydują się na użycie takiego rozwiązania, gdy auto jest nieprawidłowo zaparkowane – np. na chodniku, trawniku, przystanku autobusowym czy jezdni. By móc kontynuować jazdę, kierowca musi wezwać na miejsce patrol straży miejskiej. Jego interwencja zwykle kończy się nałożeniem mandatu karnego, pouczeniem lub skierowaniem sprawy do sądu. Za usunięcie blokady nie są pobierane dodatkowe opłaty, ale jej użycie to swojego rodzaju dodatkowa kara – użytkownik auta musi poczekać na dojazd za parkowanie na trawniku. Od 20 do 500 złBrak wolnych miejsc nie upoważnia do parkowania na chodniku. Grozi za to mandat w wysokości od 20 do 500 są przewidziane także dla kierowców zostawiających samochody na należącym do miasta czy gminy terenie zielonym. Mandat za parkowanie na trawniku wynosi od 20 do 500 zł. Brak konkretnej kwoty wynika z tego, że mandat nie został ujęty w taryfikatorze, a funkcjonariusze mogą powołać się na art. 144 Kodeksu wykroczeń, który dotyczy niszczenia zieleni. Czasami mandaty nakładane są za parkowanie auta na klepisku, czyli ziemi pozbawionej roślinności. W takich sytuacjach straże miejskie argumentują, że klepiska nie powstają więc samoistnie, ale są skutkiem ciągłego niszczenia zieleni przez zaparkowane pojazdy. Kto nie zgadza się z taką interpretacją może dochodzić swoich praw w sądzie. Mandat karny – co to jest?Mandatem karnym nazywamy uproszczony sposób nałożenia grzywny lub kary na sprawcę wykroczenia i czynu zabronionego[1]. Możliwe jest to w sytuacji, gdy:· sprawca został przyłapany na gorącym uczynku lub schwytano go w chwilę po popełnieniu wykroczenia (mandat musi być nałożony do 14 dni po ujawnieniu czynu);· popełnienie wykroczenia zostało udowodnione za pomocą urządzenia kontrolnego lub pomiarowego, a sprawca nie został schwytany na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem, i nie ma wątpliwości, co do sprawy (grzywna może być nałożona do 30 dni od ujawnienia)[2].Postępowanie mandatowe najczęściej prowadzi policja, zdarza się jednak, że konkretny przepis prawa upoważnia do tego również inne organy. Mandat karny nakładany jest w sytuacji, gdy grzywna nie przekracza 500 zł, a w wyjątkowej sytuacji – 1000 zł. Należy opłacić go najpóźniej w terminie 7 dni od momentu, gdy go przyjmiemy. Bardzo często mandat karny nakładany jest osobiście, a co za tym idzie – mamy tydzień na uiszczenie całej kwoty. Jeśli jednak np. przekroczymy prędkość, a nasze wykroczenie zarejestruje radar, wtedy czas ten liczymy od momentu przyjęcia mandatu.‍Rodzaje mandatów karnych: gotówkowy, kredytowany, kredytowany zaocznyMożemy wyróżnić trzy rodzaje mandatów karnych:· gotówkowy,· kredytowany;· kredytowany gotówkowy to taki mandat, który sprawca wykroczenia przyjmuje i uiszcza u funkcjonariusza policji bezpośrednio po zdarzeniu. Może być on nałożony jedynie cudzoziemcom, którzy przebywają na terenie Polski czasowo – zawodowym kierowcom przewożącym towary, turystom, czy osobom w podróży służbowej. Mandatem gotówkowym zostanie ukarany każdy, kto popełni wykroczenie, a nie ma stałego miejsca pobytu lub zamieszkania na terenie spotykamy się z tzw. mandatem kredytowanym. Dostaniemy go wtedy, gdy np. popełnimy wykroczenie drogowe i zostaniemy zatrzymani przez patrol policji. Wydawany jest ukaranemu po potwierdzeniu jego odbioru, czyli przyjęciu mandatu kredytowanego. Mamy wtedy 7 dni na uiszczenie kwoty widniejącej na dokumencie. Znajdziemy na nim także dokładne informacje dotyczące tego, gdzie mamy wpłacić pieniądze. Najprościej rzecz ujmując chodzi o to, że mandat wystawiony jest na kredyt, nie jest opłacany bezpośrednio u rodzajem mandatu, jest mandat zaoczny. Nakładany jest w momencie, gdy wykroczenie stwierdzono bez obecności sprawcy na miejscu jego popełnienia. Ważne jednak, by nie było wątpliwości, co do tego, kto to wykroczenie popełnił. Jeśli wina jest ewidentna i można potwierdzić personalia sprawcy, wtedy istnieje możliwość nałożenia mandatu zaocznego.‍Czy można odwołać się od mandatu?Istnieje możliwość odwołania się od mandatu. Musimy mieć jednak pewność, co do tego, że faktycznie został na nas nałożony bezzasadnie. W zależności od naszej sytuacji prawnej, zrobimy to osobiście lub przez przedstawiciela.‍Kto może złożyć wniosek o odwołanie od mandatu?Kto w takim razie ma możliwość złożenia wniosku o odwołanie mandatu? Każda osoba, która ma bezsprzeczną pewność, że został on nałożony niezgodnie z prawem. Jeśli adresatem mandatu jest osoba, która nie ukończyła 17 roku życia, wtedy w jej imieniu występuje rodzic lub opiekun prawny. Zdarza się również tak, że ukarana zostanie osoba ubezwłasnowolniona – wtedy wniosek o odwołaniu mandatu składa jej kurator lub jest również odwołanie z urzędu. Jeśli stwierdzono niesłuszne wydanie mandatu, wtedy przedstawiciel odpowiedniego organu może złożyć wniosek o odwołanie. W sytuacji, gdy mandat został wystawiony przez policję, będzie to przedstawiciel tejże służby. Może zdarzyć się również tak, że to sąd stwierdzi bezzasadność mandatu wystawionego przez daną służbę. W takim przypadku odwołanie może złożyć przedstawiciel organu, którego funkcjonariusz nałożył mandat.‍Kiedy złożyć wniosek o odwołanie od mandatu?W sytuacji, gdy mandat został nałożony na nas niesłusznie i mamy, co do tego pewność, możemy złożyć wniosek o odwołanie od mandatu. Trzeba jednak pamiętać, że jest tylko kilka takich sytuacji:· czyn ukarany nie był czynem zabronionym lub wykroczenie przestało nim być, a mandat został nałożony np. dzień po zmianach;· nałożona grzywna jest wyższa, niż to wynika z przepisów prawa[3], wówczas mandat podlega uchyleniu w kwocie przekraczającej maksymalną jego granicę;· w sytuacji, gdy czyn zabroniony popełnił małoletni poniżej 17. roku życia;· mandat został nałożony za działanie, które może być ukarane wyłącznie przez sąd;· wykroczenie zostało spowodowane chorobą psychiczną, upośledzeniem umysłowym lub w momencie zakłócenia naszych czynności psychicznych;· zostaliśmy sprawcą wykroczenia podczas obrony koniecznej lub w stanie wyższej konieczności[4].Chodzi, zatem o takie sytuacje, gdy prawo przestało obowiązywać lub funkcjonariusz nie miał odpowiednich kompetencji do nałożenia mandatu. Może zdarzyć się również tak, że choroba psychiczna uniemożliwiła nam podjęcie prawidłowej decyzji albo staliśmy się sprawcą, bo ratowaliśmy czyjeś życie lub zdrowie.‍Ile czasu przysługuje na odwołanie od mandatuKażda osoba, która chce złożyć odwołanie, ma na to ustawowo określony termin. W przypadku, gdy składamy wniosek we własnej sprawie, przysługuje nam na to 7 dni od momentu uprawomocnienia się mandatu. ‍Odwołanie od mandatu – jak to zrobić?Aby odwołać się od mandatu, należy złożyć odpowiedni wniosek. Należy go przedłożyć w sądzie rejonowym odpowiadającym miejscu wystawienia mandatu, w ciągu 7 dni od uprawomocnienia. Razem z nim trzeba załączyć odpowiednie dokumenty.‍Odwołanie od mandatu – dokumentyDokumentem wymaganym podczas odwołania od mandatu, jest przede wszystkim prawidłowo wypełniony wniosek. Potrzebny będzie również aktualny dowód osobisty, aby móc potwierdzić nasze dane osobowe. Do wniosku powinniśmy dołączyć też kopię mandatu w dobrej jakości, tak, aby wszystkie dane były czytelne.‍Odwołanie od mandatu – wzórNa wniosku potrzebnym do odwołania od mandatu wymaga się kilku konkretnych kwestii. Pierwszą z nich jest oczywiście adres sądu rejonowego, do którego będziemy składać wniosek oraz data i miejsce sporządzenia dokumentu. We wniosku powinny znaleźć się również nasze dane osobowe:· imię i nazwisko;· numer PESEL;· seria i numer dowodu osobistego;· dane o odwołanie mandatu tytułujemy wg wzoru: Wniosek o uchylenie mandatu karnego. Następnie załączamy podstawę prawną i uzupełniamy informacje dotyczące mandatu.‍Dołączamy kopię mandatu i uzasadniamy składany wniosek. Należy podać wszystkie informacje, na podstawie których nie zgadzamy się na zasadność wystawionego mandatu. Argumenty powinny być konkretne i rzeczowe, a także wyjaśnione w taki sposób, aby nie było, co do nich wątpliwości. Nie zapomnijmy również o odręcznym podpisie, który powinien znaleźć się pod treścią uzasadnienia odwołania.‍Odwołanie od mandatu – gdzie złożyć wniosekWniosek o odwołanie od mandatu należy złożyć do sądu rejonowego. Ważne jednak, by wskazać właściwy organ, czyli ten, którego funkcjonariusz wystawił mandat.‍Odwołanie od mandatu za parkowanieIstnieje możliwość odwołania od mandatu za parkowanie i tutaj również powinniśmy złożyć specjalny wniosek. Należy podać w nim datę i miejsce jego sporządzenia, nasze dane osobowe oraz sprecyzować powód odwołania i go uzasadnić. Na wniosku powinien znaleźć się numer mandatu, a także opis pojazdu, którego dotyczy odwołanie. Jedyną różnicą będzie wskazanie nie sądu rejonowego, a burmistrza lub prezydenta miasta.‍Odwołanie od mandatu za brak biletuJeśli dostaliśmy mandat za podróżowanie bez biletu, możemy się od niego odwołać w przypadku, gdy niemieliśmy go przy sobie. W sytuacji, gdy posiadamy np. bilet miesięczny, ale nie możemy go znaleźć lub zapomnieliśmy biletu, możemy się odwołać. Zdarza się również, że nie posiadamy legitymacji lub dokumentu uprawniającego do zniżki. Aby odwołać się od mandatu za brak biletu, wystarczy złożyć wniosek adresowany do przewoźnika. Potrzebny będzie także oryginalny bilet i/lub dokument uprawniający do zniżki.‍Mandat w dobie koronawirusaOd 1 kwietnia obowiązują nowe, bardziej surowe obostrzenia związane z pandemią koronawirusa. Za ich łamanie można dostać mandat.‍Zasady i ograniczenia w czasie pandemii koronawirusaNa stronie rządowej można śledzić aktualne zasady i ograniczenie w związku z pandemią koronawirusa ( Zalecenia te podlegają nieustannym aktualizacjom w związku z dynamicznie zmieniającą się sytuacją rozwijającej się pandemii. Do najczęściej przywoływanych i komentowanych należą:Obowiązek zasłaniania ust i nosa w miejscach publicznychOgraniczenia w przemieszczaniu sięZakaz korzystania z placów zabawZakaz organizowania zgromadzeń i imprezOsoby, które nie stosują się do powyższych zaleceń muszą liczyć się z tym, że w szczególnych sytuacjach, mogą otrzymać upomnienie lub zostać ukarane mandatem karnym.‍Ile wynosi mandat i kto może go wystawić?W przypadku mandatu wypisanego przez policję, maksymalna wysokość kary wynosi 500 złotych. Jeżeli jednak otrzymamy karę administracyjną, należy spodziewać się konieczności zapłaty od 5 000 do 30000 złotych.‍Kto może wystawić mandat z czasie pandemii koronawirusa?Policjant może nam wypisać mandat do500 zł na podstawie kodeksu wykroczeń. W wyjątkowych przypadkach (gdy jeden czyn zabroniony jest przez więcej przepisów) może to być 1000 zł. Wyższe kary mogą nałożyć jedynie sąd w osobnym postępowaniu oraz od 1 kwietnia sanepid.‍Czy można odwołać się od mandatu po jego przyjęciu?Tak, można odwołać się od mandatu po jego przyjęciu. Należy jednak pamiętać o ograniczającym nas czasie – mamy na to jedynie 7 dni od uprawomocnienia się mandatu. Trzeba pamiętać, że odwołanie nie oznacza tego samego, co odmówienie przyjęcia. W drugim przypadku sprawa kierowana jest od razu do sądu.‍Ile kosztuje odwołanie od mandatu?Przeprowadzenie postępowania o odwołanie od mandatu jest bezpłatne. Złożony wniosek zostanie rozpatrzony bez ponoszenia dodatkowych kosztów przez wnioskodawcę. Z wydatkami musimy liczyć się w momencie, gdy odmówimy przyjęcia mandatu, a sąd uzna jednak jego zasadność. W takiej sytuacji będziemy musieli ponieść koszty sądowe.‍ Nie ma instytucji odwołania od mandatu karnego (co oznacza, że po przyjęciu mandatu karnego nie ma już możliwości aby toczyło się postępowanie w I i po złożeniu apelacji w II instancji- a tak się się dzieje jeśli odmówimy przyjęcia mandatu karnego gdyż wówczas sprawa jest obligatoryjnie kierowana do sądu. Funkcjonariusz nie ma jednak obowiązku nakładać mandatu karnego, a może od razu skierować sprawę, wniosek o ukaranie do sądu, może również poprzestać jedynie na pouczeniu, zwróceniu uwagi, ostrzeżeniu). Jedynie w wyjątkowych przypadkach gdzie funkcjonariusz wadliwe zinterpretował sytuację i uznał dane zachowanie za czyn zabroniony jako wykroczenie w sytuacji gdy faktycznie nie wyczerpywało znamion wykroczenia to można złożyć do sądu właściwego do rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona grzywna o uchylenie prawomocnego mandatu karnego. Uchylając mandat karny nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobrano grzywnę, zwrot uiszczonej kwoty. Należy pamiętać, że instytucja uchylenia mandatu karnego nie jest instytucją stricte odwoławczą. Należy również pamiętać, że jeżeli zaistniało wykroczenie to po przyjęciu mandatu karnego za ten czyn (oznacza przyznanie się do winy) postępowanie jest prawomocnie zakończone i wniosek o uchylenie mandatu zostanie na posiedzeniu oddalony jako bezpodstawny (gdyż prawomocny mandat karny podlega uchyleniu, jeżeli grzywnę nałożono za czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie). Wobec tego po przyjęciu mandatu karnego jedynie można do uchylić w sytuacji oczywistej bezpodstawności jego nałożenia z uwagi, że czyn nie stanowił wogóle wykroczenia. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, między innymi wówczas gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. W zaistniałej sytuacji w uzasadnieniu wniosku należy wykazać, że funkcjonariusz błędnie przyjął, że czyn stanowił wykroczenie. Sąd orzeka w sprawie wniosku o uchylenie prawomocnego mandatu karnego na posiedzeniu wydając postanowienie bądz o uchyleniu prawomocnego mandatu karnego bądz o oddaleniu Wyrok Trybunału konstytucyjnego OTK-A 2004/5/45 CYTATPrzyjęcie mandatu nie jest obowiązkiem sprawcy wykroczenia. Do niego, bowiem należy decyzja o tym czy przyjąć mandat i poddać się nałożonej grzywnie, czy skorzystać z prawa do rozpoznania kwestii odpowiedzialności za wykroczenie na drodze sądowej. Przyjęcie mandatu oznacza przyznanie się sprawcy do winy i prawomocne zakończenie postępowania. Odmowa przyjęcia mandatu jest podstawą do wszczęcia postępowania sądowego, w którym pokrzywdzony uzyskuje szerokie uprawnienia Straży Miejskiej upoważnieni są do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 4 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o strażach gminnych (DZ. U. z 1997 r., Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 października 2002 roku w sprawie wykroczeń, za które strażnicy straży gminnych są uprawnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego, oraz zasad i sposobu wydawania upoważnień (Dz. U. z 2003 r., Nr 208, poz. 2026) Są to wykroczenia określone w: art. 10 ust. 2 i 2a ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 1996 r., Nr 132, poz. 622, z późn. zm.), art. 43' ust. 1 i art. 45 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jednolity - Dz. U. z 2007 r., Nr 70, poz. 473), art. 13 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r., Nr 10, poz. 55, z późn. zm.), art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2001 r., Nr 120, poz. 1298, z późn. zm.), art. 51 § 1, art. 54, art. 55, art. 63a § 1, art. 64, art. 67 § 2, art. 72, art. 75 § 1, art. 77, art. 78, art. 79, art. 80 § 1 pkt 1 i 5, art. 81, art. 82, art. 84, art. 89, art. 98, art. 99 § 1, art. 100-102, art. 108, art. 112, art. 117, art. 137 § 1, art. 141, art. 144 § 1 i 2, art. 145, art. 153, art. 161, art. 166 - Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 1972 r., Nr 12, poz. 114, z późn. zm.), art. 88, art. 90, art. 91, art. 92 § 1, art. 94, art. 95, art. 96 § 1pkt 2 i art. 97 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 114 z 1972 r., z późn. zm.) – w zakresie upoważnienia do kontroli ruchu drogowego uzyskanego lub utrzymanego w mocy na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 grudnia 2002 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U. z 2003 r. Nr 14, poz. 144, z późn. zm.), art. XII § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Przepisy wprowadzające Kodeks pracy (Dz. U. Z 1974 r., Nr 24, poz. 142, z późn. zm.), art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (Dz. U. Z 2004 r., Nr 243, poz. 2441), aktach prawa miejscowego, ustanawiających przepisy porządkowe w zakresie zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego, których naruszenie zagrożone jest karą Straży Miejskiej może nakładać grzywny w drodze mandatu karnego gotówkowego do wysokości 500 zł jedynie w stosunku do osób, które czasowo pozostają na terenie Rzeczypospolitej Polskiej lub nie posiadają stałego miejsca zamieszkania. Wobec pozostałych osób może nakładać grzywny w drodze mandatu karnego kredytowanego do wysokości 500 zł. Osoby, które popełniły co najmniej dwa wykroczenia jednocześnie (a za jedno z nich przewidziana jest grzywna w wysokości 1000 zł lub więcej) mogą otrzymać mandat do 1000 niektóre wykroczenia funkcjonariusze Straży Miejskiej, mogą nakładać jedynie grzywny w wysokości określonej w tzw. „TARYFIKATORZE” stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 listopada 2003 r. w sprawie wysokości grzywien nakładanych w drodze mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń ( z 2003 r., Nr 208, poz. 2023). Strażnik nakładający grzywnę w drodze mandatu karnego obowiązany jest określić zarzucane wykroczenie i pouczyć sprawcę o prawie odmowy przyjęcia mandatu oraz o tym, że w razie odmowy przyjęcia mandatu sporządzony zostanie wniosek o ukaranie do Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń CYTAT Zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego CYTAT Art. 41. (45) W stosunku do sprawcy czynu można poprzestać na zastosowaniu pouczenia, zwróceniu uwagi, ostrzeżeniu lub na zastosowaniu innych środków oddziaływania wychowawczego. CYTAT USTAWA z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia. CYTAT Postępowanie mandatowe CYTATArt. 95. § 1. Postępowanie mandatowe prowadzi Policja, a inne organy, gdy przepis szczególny tak stanowi.§ 2. (uchylony).§ 3. W sprawach określonych w art. 17 § 2 postępowanie mandatowe prowadzi inspektor pracy. Inspektor pracy może nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego także po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających, jeżeli uzna, że kara ta będzie wystarczająca.§ 4. Jeżeli uprawnienie dla funkcjonariuszy określonego organu do nakładania grzywien wynika z innej ustawy, a ustawa ta nie określa wykroczeń, do których stosuje się postępowanie mandatowe, zakres wykroczeń, za które można nałożyć grzywnę w drodze mandatu karnego, określi, w drodze rozporządzenia, właściwy minister, w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, mając na względzie konieczność zapewnienia szybkiej reakcji na fakt popełnienia wykroczenia, a także potrzebę należytej ochrony dóbr szczególnie narażonych na naruszenia ze strony sprawców wykroczeń. Rozporządzenie to określa jednocześnie warunki i sposób wydawania upoważnień do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego.§ 5. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, złożony w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, może nadać, w drodze rozporządzenia, uprawnienia do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego funkcjonariuszom innych organów, określając jednocześnie wykaz wykroczeń, za które funkcjonariusze ci uprawnieni są do nakładania grzywien, oraz zasady i sposób wydawania upoważnień do nakładania grzywien, mając na względzie zakres ustawowych uprawnień takich organów, potrzebę szybkiej reakcji na fakt popełnienia wykroczenia oraz potrzebę ochrony dóbr szczególnie narażonych na naruszenia ze strony sprawców wykroczeń.§ 6. W celu ujednolicenia sposobu reakcji organów uprawnionych do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za określone wykroczenia Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, złożony w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, zróżnicowaną wysokość mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń, uwzględniając rodzaj naruszonego lub zagrożonego dobra oraz stopień szkodliwości poszczególnych 96. § 1. W postępowaniu mandatowym można nałożyć grzywnę w wysokości do 500 zł, a w przypadku, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu wykroczeń - do 1000 zł.§ 1a. W postępowaniu mandatowym, w sprawach, w których oskarżycielem publicznym jest właściwy organ Państwowej Inspekcji Pracy, można nałożyć grzywnę w wysokości do 2000 zł.§ 1b. Jeżeli ukarany co najmniej dwukrotnie za wykroczenie przeciwko prawom pracownika określone w Kodeksie pracy popełnia w ciągu dwóch lat od dnia ostatniego ukarania takie wykroczenie, właściwy organ Państwowej Inspekcji Pracy może w postępowaniu mandatowym nałożyć grzywnę w wysokości do 5000 zł.§ 2. W drodze mandatu karnego nie nakłada się grzywny za wykroczenia, za które należałoby orzec środek karny, a także w wypadku określonym w art. 10 § 1 Kodeksu wykroczeń. W sytuacji określonej w art. 9 § 1 Kodeksu wykroczeń nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego jest możliwe jedynie, gdy w zakresie wszystkich naruszonych przepisów postępowanie mandatowe jest dopuszczalne.§ 3. Prezes Rady Ministrów, w drodze rozporządzenia, określi wzory formularzy mandatu karnego oraz szczegółowy sposób nakładania grzywien w drodze mandatu karnego, mając na względzie potrzebę ujednolicenia zasad wymierzania przez funkcjonariuszy uprawnionych organów grzywny w drodze mandatu karnego, a także pouczenia osób ukaranych mandatem o ich prawach i 97. § 1. W postępowaniu mandatowym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, funkcjonariusz uprawniony do nakładania grzywny w drodze mandatu karnego może ją nałożyć jedynie, gdy:1) schwytano sprawcę wykroczenia na gorącym uczynku lub bezpośrednio po popełnieniu wykroczenia,2) stwierdzi popełnienie wykroczenia naocznie pod nieobecność sprawcy albo za pomocą urządzenia pomiarowego lub kontrolnego, a nie zachodzi wątpliwość co do osoby sprawcy czynu - w tym także, w razie potrzeby, po przeprowadzeniu w niezbędnym zakresie czynności wyjaśniających, podjętych niezwłocznie po ujawnieniu wykroczenia. Nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego nie może nastąpić po upływie 14 dni od daty ujawnienia czynu w wypadku, o którym mowa w pkt 1, i 30 dni w wypadku, o którym mowa w pkt 2.§ 2. Sprawca wykroczenia może odmówić przyjęcia mandatu karnego.§ 3. Funkcjonariusz nakładający grzywnę obowiązany jest określić jej wysokość, wykroczenie zarzucone sprawcy oraz poinformować sprawcę wykroczenia o prawie odmowy przyjęcia mandatu karnego i o skutkach prawnych takiej 98. § 1. W postępowaniu mandatowym można nakładać grzywnę w drodze mandatu karnego: 1) wydawanego ukaranemu po uiszczeniu grzywny bezpośrednio funkcjonariuszowi, który ją nałożył, 2) kredytowanego, wydawanego ukaranemu za potwierdzeniem odbioru, 3) zaocznego.§ 2. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 1, może być nałożona grzywna jedynie wobec osoby czasowo przebywającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub niemającej stałego miejsca zamieszkania albo pobytu. Mandat taki staje się prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny funkcjonariuszowi, który ją nałożył.§ 3. Mandatem karnym, o którym mowa w § 1 pkt 2, może być nałożona grzywna jedynie wobec osoby innej niż wymieniona w § 2. Mandat powinien zawierać pouczenie o obowiązku uiszczenia grzywny w terminie 7 dni od daty przyjęcia mandatu oraz o skutkach nieuiszczenia grzywny w terminie. Staje się on prawomocny z chwilą pokwitowania jego odbioru przez ukaranego.§ 4. Mandatem karnym zaocznym można nałożyć grzywnę w razie stwierdzenia wykroczenia, którego sprawcy nie zastano na miejscu jego popełnienia, gdy nie zachodzi wątpliwość co do osoby tego sprawcy; mandat taki pozostawia się wówczas w takim miejscu, aby sprawca mógł go niezwłocznie odebrać.§ 5. Mandat karny, o którym mowa w § 1 pkt 3, powinien wskazywać, gdzie w terminie 7 dni od daty jego wystawienia ukarany może uiścić grzywnę, oraz informować o skutkach jej nieuiszczenia w tym terminie. Staje się on prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny we wskazanym miejscu i 99. W razie odmowy przyjęcia mandatu karnego lub nieuiszczenia w wyznaczonym terminie grzywny nałożonej mandatem zaocznym, organ, którego funkcjonariusz nałożył grzywnę, występuje do sądu z wnioskiem o ukaranie. We wniosku tym należy zaznaczyć, że obwiniony odmówił przyjęcia mandatu albo nie uiścił grzywny nałożonej mandatem zaocznym, a w miarę możności podać także przyczyny 100. Ściąganie grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Grzywna ta stanowi dochód budżetu państwa, a gdy nałoży ją funkcjonariusz organu podległego władzom jednostki samorządu terytorialnego - stanowi dochód tej jednostki 101. § 1. Prawomocny mandat karny podlega uchyleniu, jeżeli grzywnę nałożono za czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie. Uchylenie następuje na wniosek ukaranego złożony w zawitym terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się mandatu lub z urzędu.§ 2. Uprawniony do uchylenia prawomocnego mandatu karnego jest sąd właściwy do rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona grzywna. W przedmiocie uchylenia mandatu karnego sąd orzeka na posiedzeniu. W posiedzeniu ma prawo uczestniczyć ukarany, organ, który lub którego funkcjonariusz nałożył grzywnę w drodze mandatu, albo przedstawiciel tego organu oraz ujawniony pokrzywdzony. Przed wydaniem postanowienia sąd może zarządzić stosowne czynności w celu sprawdzenia podstaw do uchylenia mandatu karnego.§ 3. Uchylając mandat karny nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobrano grzywnę, zwrot uiszczonej 102. Nadzór nad postępowaniem mandatowym sprawuje minister właściwy do spraw wewnętrznych, a w sprawach, o których mowa w art. 95 § 3 - Główny Inspektor 101.§ 1. Prawomocny mandat karny podlega uchyleniu, jeżeli grzywnę nałożono za czynniebędący czynem zabronionym jako wykroczenie. Uchylenie następuje nawniosek ukaranego złożony w zawitym terminie 7 dni od daty uprawomocnieniasię mandatu lub z urzędu.§ 2. Uprawniony do uchylenia prawomocnego mandatu karnego jest sąd właściwydo rozpoznania sprawy, na którego obszarze działania została nałożona przedmiocie uchylenia mandatu karnego sąd orzeka na posiedzeniu. Wposiedzeniu ma prawo uczestniczyć ukarany, organ, który lub którego funkcjonariusznałożył grzywnę w drodze mandatu, albo przedstawiciel tego organuoraz ujawniony pokrzywdzony. Przed wydaniem postanowienia sąd może zarządzićstosowne czynności w celu sprawdzenia podstaw do uchylenia mandatukarnego.§ 3. Uchylając mandat karny nakazuje się podmiotowi, na rachunek którego pobranogrzywnę, zwrot uiszczonej 5.§ 1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniającychpodejrzenie jego popełnienia;2) czyn nie zawiera znamion wykroczenia albo ustawa stanowi, że sprawca niepopełnia wykroczenia;3) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;4) nastąpiło przedawnienie orzekania;5) obwiniony zmarł;6) obwiniony jest:a) uwierzytelnionym w Rzeczypospolitej Polskiej, szefem przedstawicielstwadyplomatycznego państwa obcego, osobą należącą do personelu dyplomatycznego tego przedstawicielstwa,c) osobą należącą do personelu administracyjnego lub technicznego tegoprzedstawicielstwa,d) członkiem rodziny osób wymienionych w lit. a–c i pozostaje z nimi wewspólnocie domowej,e) inną osobą korzystającą z immunitetu dyplomatycznego, na podstawieustaw, umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych,f) kierownikiem urzędu konsularnego lub innym urzędnikiem konsularnympaństwa obcego albo inną osobą zrównaną z nimi na podstawie ustaw,umów lub powszechnie uznanych zwyczajów międzynarodowych;7) obwiniony z mocy przepisów szczególnych nie podlega orzecznictwu napodstawie niniejszego kodeksu;8) postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało prawomocniezakończone lub wcześniej wszczęte, toczy się;9) brak jest skargi uprawnionego oskarżyciela albo żądania ścigania pochodzącegood osoby uprawnionej lub zezwolenia na ściganie, gdy ustawa tegowymaga;10) zachodzi inna okoliczność wyłączająca z mocy ustawy orzekanie w postępowaniuna podstawie niniejszego kodeksu.§ 2. Przepisu § 1 pkt 6 nie stosuje się:1) do osób w nim wymienionych, jeżeli są obywatelami polskimi lub mają wPolsce miejsce stałego zamieszkania, przy czym osoby, o których mowa wlit. f, nie podlegają orzecznictwu na podstawie niniejszego kodeksu, tylko wzakresie czynności pełnionych w toku i w wykonaniu funkcji urzędowych;2) jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną,stanowi inaczej.§ 3. Przepisu § 1 pkt 6 można nie stosować do obywatela państwa obcego, z którymnie ma w tym przedmiocie umowy, a państwo to nie zapewnia wzajemności.§ 4. Do chwili otrzymania wymaganego przez ustawę zezwolenia na ściganie lubżądania ścigania organ prowadzący czynności wyjaśniające może dokonywaćczynności niecierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów, atakże czynności zmierzających do wyjaśnienia, czy żądanie będzie złożone lubzezwolenie będzie Z DNIA 23 WRZEŚNIA 2009 KZP 15/09Niestosowanie się do znaku lub sygnału drogowego w rozumieniuart. 92 § 1 penalizowane przez ten przepis, nie oznacza wyłącznieprzekroczenia zakazu lub nakazu wyrażonego w treści tego znaku lub sygnału,lecz stanowi brak zachowania zgodnego z prawnie określoną dyrektywąpostępowania, związaną z konkretnym znakiem lub sygnałem sędzia SN W. SN: P. Kalinowski (sprawozdawca), R. Prokuratury Krajowej: A. Najwyższy w sprawie Adama S., po rozpoznaniu, przedstawionegona podstawie art. 441 § 1 przez Sąd Okręgowy w B., postanowieniemz dnia 17 czerwca 2009 r., zagadnienia prawnego wymagającegozasadniczej wykładni ustawy:„Czy zakres znamienia «kto nie stosuje się do znaku» określonego wart. 92 § 1 obejmuje również postój pojazdu w strefie płatnego parkowaniaoznakowanej znakami D-44 «strefa parkowania» określonym w § 58ust. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych iAdministracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych(Dz. U. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.), bez uiszczenia opłaty”p o s t a n o w i ł odmówić podjęcia Z A S A D N I E N I EZagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy w B. wyłoniłosię w następującej sytuacji procesowej. Sąd Rejonowy w B. postanowieniemz dnia 12 maja 2009 r., – na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 wszczęcia postępowania w sprawie Adama S. obwinionego o to,że w dniu 12 marca 2009 r. w B. nie zastosował się do znaku drogowego iparkował bez wniesienia opłaty pojazd m-ki Nissan w miejscu, gdzie obowiązujeznak D-44 „strefa parkowania”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 rozstrzygnięcie zostało zaskarżone zażaleniem wniesionymprzez Straż Miejską w B. W środku odwoławczym podniesiono dwa zarzuty:1/ obrazy art. 92 § 1 polegającej na mylnym przyjęciu, iż czyn, któregodopuścił się Adam S., poprzez niezastosowanie się do znaku drogowegoi parkowanie bez wniesienia opłaty w miejscu, gdzie obowiązuje znakD-44 „strefa parkowania”, opisany we wniosku o ukaranie, nie zawieraustawowych znamion wykroczenia – niestosowania się do znaku drogowego,2/ obrazy art. 5 § 1 pkt 2 poprzez błędne uznanie, że wsprawie z wniosku z dnia 5 maja 2009 r. o ukaranie Adama S. za wykroczeniez art. 92 § 1 zaistniała negatywna przesłanka procesowa, powodującaodmowę wszczęcia postępowania, podczas gdy okolicznościsprawy wskazują, że zostało popełnione części motywacyjnej środka odwoławczego wskazano, że przepisart. 92 § 1 penalizuje zachowanie polegające na niezastosowaniu siędo znaku lub sygnału drogowego, bez określenia kategorii znaków drogowych,z których naruszeniem jest związana odpowiedzialność karna. Stosownienatomiast do art. 7 ust. 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym znaki isygnały wyrażają ostrzeżenia zakazy, nakazy lub informacje. Brak zasto3sowania się do nich oznacza zatem niepodporządkowanie się dyrektywiepłynącej ze znaku drogowego. Zdaniem skarżącego, przepis art. 92 § odnosi się więc do znaków drogowych wszystkich kategorii, w tymrównież znaków informacyjnych, które w swej treści mogą zawierać takżeelementy toku rozpoznania zażalenia w tej sprawie, Sąd Okręgowy w B. nabrałwątpliwości, których wyrazem jest pytanie przytoczone na wstępie, asprowadzających się do potrzeby rozstrzygnięcia czy zakres penalizacjiokreślony w art. 92 § 1 obejmuje również nieprzestrzeganie znaku D-44 „strefa parkowania”, opisanego w § 58 ust. 4 rozporządzenia MinistraInfrastruktury oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, ze zm.). W części motywacyjnej, sąd zwracający się z pytaniem, wsposób niezwykle ogólnikowy, powołał się na „liczne spory” w praktyce,które wzbudziła kwestia niestosowania się do oznakowania miejsc parkowania,rozbieżne jej interpretowanie w praktyce orzeczniczej, jak również„niejednolite w tym przedmiocie /.../ opracowania doktryny”. Przywołano teżorzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 stycznia 2004 r., P 9/03,OTK-A 2004, z. 1, poz. 4, w którego uzasadnieniu wyrażono pogląd, żeznak informacyjny może również pełnić funkcję zakazującą. Przytoczoneokoliczności sprawiły, że „za potrzebą rozstrzygnięcia tego zagadnieniaprawnego opowiedział się również Sąd Okręgowy”.Prokurator Prokuratury Krajowej ustosunkowując się do przedstawionegozagadnienia wniósł o odmowę podjęcia uchwały podkreślając, żejedną z zasadniczych podstaw skorzystania przez sąd odwoławczy z instytucjiprzewidzianej w art. 441 jest taka wątpliwość dotycząca zasadniczejwykładni przepisu, której to wątpliwości sąd ten nie jest w stanie samodzielniewyjaśnić. W tej sprawie nie wskazano argumentów uzasadniającychpowzięcie wątpliwości co do wykładni przepisu art. 92 § 1 ani4nie przytoczono rozbieżności w orzecznictwie dotyczącym tej materii, aniwreszcie nie zaprezentowano własnego stanowiska sądu zwracającego sięo dokonanie wykładni. W istocie zatem Sąd odwoławczy bardziej oczekujeporady, jak należy ocenić takie zachowanie, będące przedmiotem postępowaniaw tej sprawie. Jednocześnie, prokurator podniósł, że zachowaniepenalizowane przepisem art. 92 § 1 polega w szczególności na „niestosowaniusię do znaku lub sygnału drogowego”, które należy rozumiećjako niepodporządkowanie się dyrektywie płynącej z tego znaku lub znamion wykroczenia z art. 92 § 1 zależy zatem odtego, jaka dyrektywa zawarta jest w tym znaku. Skoro więc znaczenie i zakresobowiązywania znaku drogowego wyznaczają przepisy wspomnianegowyżej rozporządzenia Ministrów Infrastruktury i Spraw Wewnętrznych,to ich treść ma zasadnicze znaczenie dla wyznaczenia granic odpowiedzialnościz art. 92 § 1 W odniesieniu do znaku „D-44” – odpowiedniprzepis powołanego rozporządzenia - § 58 ust. 4 – określa go nie tylko jakoinformację o wjeździe do strefy, w której za parkowanie pobierana jestopłata. Stwierdza on ponadto, że w tej strefie zabroniony jest postój pojazdubez uiszczenia opłaty – z wyjątkami przewidzianymi w dalszej częścitego przepisu. Ten wywód prowadzi prokuratora do wniosku, że znamionawykroczenia z art. 92 § 1 są skonstruowane w oparciu o elementy zawartew akcie wykonawczym do ustawy. Zarazem, uznaje za pozostającąbez związku z rozważanym zagadnieniem kwestię zbiegu odpowiedzialnościza wykroczenie z art. 92 § 1 z tytułu nieuiszczenia opłaty w strefiepłatnego parkowania – z odrębnie przewidzianym w art. 13f ustawy z dnia25 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115ze zm.) obowiązkiem uiszczenia opłaty dodatkowej za parkowanie bezopłaty obowiązującej w strefie płatnego Najwyższy zważył, co orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i w piśmiennictwie dotyczącymmaterii uchwał podejmowanych w trybie art. 441 § 1 ugruntowanyjest pogląd, że tzw. pytanie prawne przedstawiane do rozstrzygnięciaw oparciu o ten przepis – musi stanowić zagadnienie prawne, a więctakie, które dotyczy ważnej kwestii związanej z wykładnią normy poddawanejinterpretacji, a budzącej wątpliwości lub prowadzącej do rozbieżności wpraktyce orzeczniczej, zwłaszcza gdy norma ta jest sformułowana w sposóbniejasny lub wieloznaczny. Konieczność spełnienia takich wymagańpodkreślono m. in. w uchwałach SN: z dnia 25 kwietnia 1996 r., I KZP 6/96OSNKW 1996, z. 5-6, poz. 24; z dnia 16 listopada 2000 r., I KZP 35/2000OSNKW 1996, z. 11-12, poz. 92, a także w licznych, powoływanych jużwielokrotnie orzeczeniach Sądu Najwyższego (zob. też R. A. Stefański: Instytucjapytań prawnych do Sądu Najwyższego w sprawach karnych. Kraków2001, s. 226 i nast. oraz przytoczone tam orzecznictwo i piśmiennictwo).Istnienie powyższych warunków w konkretnym wypadku musi byćwykazane i uzasadnione takimi wątpliwościami interpretacyjnymi, którychsąd odwoławczy przedstawiający zagadnienie nie jest w stanie niniejszej sprawie, jak trafnie podniósł to prokurator ProkuraturyKrajowej, suma tych wymagań nie została spełniona. Przedstawiając motywywystąpienia o dokonanie zasadniczej wykładni ustawy, Sąd odwoławczywskazał przepis art. 92 § 1 – jako regulację budzącą jego w rzeczywistości inicjatywa ta zmierzała do uzyskaniaodpowiedzi na pytanie nie o treść, czy też zakres przepisu (Sąd odwoławczynie pokusił się nawet o skonkretyzowanie, które sformułowania wymienionegoprzepisu są niejasne i wymagają wykładni), lecz o to, czy bardzokonkretnie określone stany faktyczne wyczerpują znamiona wymienionegoprzepisu. Oczywiście, tak postawione zagadnienie nie może być przedmiotemwypowiedzi Sądu Najwyższego w trybie art. 441 § 1 W zapre6zentowanych motywach nie ma nawet próby przedstawienia jakiejkolwiekwłasnej interpretacji oraz argumentacji sądu pytającego wskazującej natrudności z dokonaniem samodzielnej wykładni art. 92 § 1 Całkowitymwręcz nieporozumieniem w tym zakresie jest zaś powołanie się na fakt, żeto „skarżący dostrzega potrzebę rozstrzygnięcia tego zagadnienia prawnegoprzez Sąd Najwyższy /.../”, skoro – jak dotychczas – krąg podmiotówuprawnionych do zwracania się o zasadniczą wykładnię ustawy nie obejmujestron procesowych. Nie wykazano również rozbieżności praktyki sądowejsugerowanych w motywach pytania. W tym ostatnim aspekcie, Sądodwoławczy ograniczył się jedynie do enigmatycznego powołania tej okoliczności,bez jej jakiejkolwiek konkretyzacji. Trudno przypuszczać, abychodziło o przeciwstawienie poglądu Sądu pierwszej instancji wyrażonegow tej sprawie, stanowisku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 stycznia2004 r., P 9/03. Także różnice poglądów występujące w piśmiennictwie natemat podstaw i granic odpowiedzialności za nieuiszczenie opłaty z tytułuparkowania w strefie płatnego parkowania, przywołane w wystąpieniu sąduodwoławczego, potraktowano bardzo powierzchownie, bez poddania gruntownejanalizie argumentów, które wskazali ich na uwadze wszystkie wymienione okoliczności należało podzielićstanowisko wyrażone przez prokuratora Prokuratury Krajowej w pisemnymwniosku i podtrzymane w wystąpieniu przed Sądem Najwyższym,podkreślające brak podstawowych przesłanek do podjęcia uchwały udzielającejodpowiedzi na pytanie przedstawione przez Sąd Okręgowy w jest bowiem, że treść przepisu art. 92 § 1 – w częścirozważanej na gruncie tej sprawy – jest jednoznaczna i nie daje podstawdo powzięcia wątpliwości związanych z jego wykładnią. Przepis ten penalizujeniestosowanie się m. in. do znaku drogowego. Zachowanie sprawcypolega zatem na braku podporządkowania się dyrektywie płynącej ze znakulub sygnału drogowego (por. R. A. Stefański: Wykroczenia Kraków 2005, s. 389). Treść tej dyrektywy nie jest jednak dowolnielub intuicyjnie ustalana przez każdego z uczestników ruchu drogowego,lecz jest sprecyzowana w sposób określony przez prawo i przezpodmioty do tego upoważnione. Odnotować przy tym trzeba, że cały szeregdyrektyw odnoszących się do konkretnych znaków drogowych ustawodawcazawarł wprost w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchudrogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm. – określany dalej jako„ Tytułem przykładu wymienić można przepis art. 22 ust. 6 zabraniającym. in. zawracania w tunelu, na autostradzie i na drodze ekspresowej,chociaż zarówno tunel, autostrada, jak i droga ekspresowa są oznakowaneznakami informacyjnymi (odpowiednio – D–37, D–9, D–7). Podobnie,przepisy art. 49 ust. 1 i nast. zabraniają zatrzymania na przejeździe kolejowym i tramwajowym, na skrzyżowaniu, na przejściudla pieszych – także opatrzonych przecież znakami informacyjnymi lubostrzegawczymi. Zatem, już z samego ustawowego zakazu bezpośredniopłynie dyrektywa zabraniająca wykonywania takich manewrów w rejonieobowiązywania wymienionych znaków. Obok takiego sposobu regulacjiustawodawca posłużył się generalną klauzulą zamieszczoną w art. 7 ust. upoważniającą ministra właściwego do spraw transportu i ministrawłaściwego do spraw wewnętrznych do określenia w porozumieniu z MinistremObrony Narodowej znaków i sygnałów obowiązujących w ruchu są przy tym szczególnie dwie kwestie: upoważnienie toobejmuje również prawo do określenia znaczenia tych znaków i zakresu ichobowiązywania, a więc prawo sformułowania obowiązujących dyrektywpłynących z tych znaków oraz przewiduje zamieszczenie tych dyrektyw wakcie normatywnym niższego rzędu niż ustawa. Z treści natomiast art. 7ust. 1 wynika, że znaki i sygnały drogowe wyrażają ostrzeżenia, zakazy,nakazy i informacje. Nie oznacza to jednak takiego normatywnegopodziału tych znaków, który miałby wykluczać związanie ze znakiem nale8żącym do grupy znaków ostrzegawczych (np. „A–7” uprzedzającym o zbliżaniusię do drogi z pierwszeństwem przejazdu) – dalej idącej dyrektywy(tj. w tym wypadku – nakazu ustąpienia pierwszeństwa pojazdowi poruszającemusię taką drogą – § 5 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia o znakachi sygnałach drogowych). Płynie z tego wniosek, że dyrektywa związanaz konkretnym znakiem może być dalej idąca niż proste odczytanie podstawowejtreści znaku. Jest niewątpliwe, że każdy znak zawiera konkretnąinformację dla uczestnika ruchu drogowego niezależnie od tego, czyumownie zostanie zaliczony do kategorii znaków ostrzegawczych, zakazulub nakazu. Problem wszakże nie wyczerpuje się w warstwie tych znaków – obok informacji – wyraża również nakaz lub zakazokreślonego zachowania się skierowany do konkretnego uczestnika ruchudrogowego. Uczestnik ruchu drogowego nie może zatem ograniczyć się dopoznania jedynie informacji płynącej ze znaku drogowego. Ta informacjama mu natomiast uświadomić dyrektywy dotyczące jego dalszego dyrektywy, obligujące do podjęcia określonego zachowanialub wręcz przeciwnie, właśnie nakazujące powstrzymanie się od takiegozachowania, mogą być powiązane z różnymi rodzajami znaków i samo odwoływaniesię do ich powierzchownej kategoryzacji, nie stanowi wystarczającejwskazówki interpretacyjnej. Przykładem może być znak „D-42”, informującyo granicy obszaru zabudowanego. Zaliczenie go do kategorii znakówinformacyjnych nie zmienia tego, że związana jest z nim ustawowa dyrektywanakazująca poruszanie się z prędkością obowiązującą na takimobszarze (art. 20 ust. 1, 1a i 2 Z informacją, prawnie połączony jestwięc nakaz określonego zachowania. Niestosowanie się do znaku lub sygnałudrogowego w rozumieniu art. 92 § 1 penalizowane przez tenprzepis, nie oznacza zatem wyłącznie przekroczenia zakazu lub nakazuwyrażonego w treści tego znaku lub sygnału, lecz stanowi brak zachowaniazgodnego z prawnie określoną dyrektywą postępowania, związaną z kon9kretnym znakiem lub sygnałem drogowym. Chodzi zatem o sytuację, kiedyosoba, do której skierowana jest dyrektywa postępowania przewidzianegow regulacjach dotyczących ruchu drogowego, wynikająca z obowiązywaniakonkretnego znaku drogowego – nie podejmuje tego tych ogólniejszych uwagach należy bliżej zająć się odczytaniemdyrektywy związanej ze znakiem „D–44”, który był przedmiotem pytaniasądu odwoławczego. Otóż warstwa informacyjna tego znaku jest opatrzone takim znakiem jest miejscem, na którym postójpojazdu jest płatny. Jednak opisując treść tego znaku, legislator zawarł wprzepisie § 58 ust. 4 rozporządzenia o znakach i sygnałach drogowych dyrektywęznacznie dalej idącą niż tylko prostą informację o odpłatności zapostój pojazdu w takiej strefie. Stwierdził bowiem, że w takiej strefie zabronionyjest postój pojazdu bez wniesienia opłaty – z wyłączeniami przewidzianymiw dalszej części tego przepisu. Posłużono się zatem klasycznąformułą używaną przy konstruowaniu innych dyrektyw zakazujących konkretnegozachowania. Użycie takiego sformułowania nie pozostawia miejscana wątpliwości i próby odmiennej interpretacji. Nadanie takiego restrykcyjnegocharakteru dyrektywie związanej ze znakiem „D–44” oznacza,że wprost i jednoznacznie wyraża on zarówno informację o strefie parkowaniaza opłatą, jak i zakaz parkowania bez uiszczenia opłaty przewidzianejza parkowanie w takiej strefie. Regulacja tego rodzaju nie stwarza równieżpodstaw do budowania argumentacji opartej na założeniu, że znak„D–44” zawiera jedynie informację o strefie płatnego parkowania, zaś źródłemobowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie w takiej strefie jest wyłączniestosowna uchwała rady gminy (rady miasta) podjęta w trybie przewidzianymw art. 13b ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych(Dz. U. 2007, Nr 19, poz. 115). Jest bowiem oczywiste, że uchwałarady gminy (rady miasta) o utworzeniu strefy płatnego parkowania determinujepowstanie takiej strefy, wytycza jej granice, określa czas w jakim par10kowanie jest płatne, wprowadza stawki opłat i zasady ich uiszczania. Z tegopunktu widzenia ma ona znaczenie jako podstawa prawna domaganiasię opłaty za parkowanie w takiej strefie. Każdy zainteresowany może bowiemsprawdzić, czy taka uchwała, wymagana przez przepisy powołanejwyżej ustawy o drogach publicznych, została podjęta w sposób wymaganyprzez prawo i czy spełnia założenia określone w ustawie, a także jak precyzujegranice strefy i zasady ponoszenia opłat za parkowanie na wytyczonychtam miejscach. Jednak cały ten aspekt nie przekłada się na sposóbodczytania dyrektywy płynącej ze znaku „D–44”. Ta bowiem została zdefiniowanaw sposób wyraźny w § 58 pkt 4 rozporządzenia o znakach sygnałachdrogowych, jednoznacznie zabraniając parkowania w takiej strefie bezuiszczenia opłaty określonej w odpowiedniej uchwale rady gminy (radymiasta). Stąd też, niezastosowanie się do znaku „D–44”, wyrażającegoobowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie, jest naruszeniem dyrektywypłynącej z tego znaku i stanowi przekroczenie zakazu sformułowanego w §58 pkt 4 powołanego wyżej rozporządzenia. Na tym tle powstawały w przeszłościwątpliwości, czy dopuszczalne jest zamieszczenie niektórych elementówczynu, mających znaczenie dla odpowiedzialności karnej, w akcienormatywnym rangi podustawowej (por. postanowienie Sądu Najwyższegoz dnia 7 czerwca 2002 r., I KZP 17/02, OSNKW 2002, z. 7-8, poz. 62).Ostatecznie rozstrzygnął tę kwestię Trybunał Konstytucyjny uznając, żezarówno delegacja ustawowa zawarta w art. 7 ust. 2 upoważniającawskazanego tam ministra do sprecyzowania treści i znaczenia znaków isygnałów drogowych – nie narusza Konstytucji RP, jak i sformułowany natej podstawie w § 58 ust. 4 tego rozporządzenia zakaz parkowania bezuiszczenia opłaty obowiązującej w strefie płatnego parkowania – jest zgodnyz Konstytucją (por. wyrok z dnia 27 stycznia 2004 r., P 9/03). Wskazanoprzy tym, że językowa wykładnia przepisu art. 7 ust. 1 nie daje podstawdo kwestionowania rozwiązania polegającego na połączeniu w treści11znaku kilku funkcji, np. informacji i zakazu lub zobowiązania do określonegozachowania. Jest to w pełni dopuszczalne także w świetle przepisówratyfikowanej przez Polskę Konwencji o znakach i sygnałach drogowych(art. 2 ust. 4) sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. (Dz. U. z1988 r. Nr 5, poz. 42 ze zm.). Sam rodzaj znaku nie określa zatem w całościpłynącej z niego dyrektywy postępowania. Trybunał podkreślił również,że w odniesieniu do znaku „D–44” – jego normatywna treść zwerbalizowanaw odpowiednim przepisie rozporządzenia o znakach i sygnałach drogowych,jednoznacznie wyraża funkcję zakazu. Wskazano przy tym, że zarównow doktrynie, jak i w orzecznictwie Sądu Najwyższego akceptuje sięrozwiązania legislacyjne, zgodnie z którymi znamiona wykroczenia są konstruowanew oparciu o elementy uregulowane w aktach normatywnychrangi podustawowej (por. R. Dębski: Pozaustawowe znamiona ustawowym charakterze roli prawa karnego i znamionach czynuzabronionego nieokreślonych w ustawie. Łódź 1995, s. 110; postanowienieSądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2009 r., I KZP 29/08, OSNKW 2009,z. 2, poz. 15).Ostatnim zagadnieniem, do którego trzeba nawiązać w związku z argumentacjąpodnoszoną dla uzasadnienia tezy, że brak uiszczenia opłatyza parkowanie nie jest niestosowaniem się do znaku drogowego w rozumieniuart. 92 § 1 pozostaje kwestia przedmiotu ochrony. W piśmiennictwiewyrażono w tym względzie przekonanie, że brak zastosowania siędo znaku „D–44” nie rodzi odpowiedzialności na podstawie art. 92 § 1 tego powodu, iż w tym wypadku inny jest przedmiot ochrony (por. R. Odpowiedzialność za nieprawidłowe zatrzymanie lub postój na drodze 2005, z. 6, s. 26). Zgodnie z tym poglądem (pozostajeon w opozycji do stanowiska wyrażonego przez innych autorów –np. W. Kotowski: Wykroczenia drogowe. Komentarz. Warszawa 2005, M. Bojarski, W. Radecki: Kodeks wykroczeń. Komentarz. Warszawa122005, s. 553 i nast.) nieuiszczenie opłaty za parkowanie na miejscu opatrzonymtakim znakiem, skierowane jest bezpośrednio przeciwko mieniu –zarządzający nie uzyskuje należnego mu dochodu. Natomiast dobramichronionymi przez przepis art. 92 są bezpieczeństwo i porządek w ruchudrogowym (tamże). Stanowisko powyższe niewątpliwie trafnie akcentujemerkantylny aspekt całego zagadnienia. W istocie bowiem pobieranieopłaty za parkowanie można traktować jako swego rodzaju „działalnośćgospodarczą” zarządcy drogi, który wykorzystuje fragment drogi publicznejdo uzyskiwania dochodu (często nawet bez nakładów na przystosowaniejej do pełnienia takiej funkcji w godziwych warunkach), wyłączając ją jednocześniecałkowicie lub w określonych porach dnia z powszechnego tym kontekście pustym wydaje się argument, jakim posłużył sięTrybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku wywodząc, że skoro postójpojazdu mieści się w zakresie treściowym „parkowania pojazdu”, a toostatnie normuje pewien element ruchu drogowego, to i „postój za opłatą” –należy do kategorii ruchu drogowego. Rzecz w tym, że „parkowanie pojazdu”ma istotne znaczenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, a jego zasadysą regulowane normami dotyczącymi ruchu drogowego. Natomiastodpłatność za postój w strefie płatnego parkowania takiego wpływu nie wykazuje,zaś jej istnienie i zakres wynikają z uchwały miejscowej rady. Jednakpomimo tego, w rozpatrywanej sytuacji, nie można skutecznie posłużyćsię tezą o różnych przedmiotach ochrony. Przepis art. 92 § 1 nie odwołujesię przecież do zasad bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym,lecz do znaków lub sygnałów drogowych. Tymczasem, nawet autortej koncepcji przyznaje, że postawienie pojazdu w strefie oznaczonej znakiem„D–44” bez uiszczenia opłaty stanowi naruszenie treści tego znaku(por. R. A. Stefański: Skutki prawne nieuiszczenia należności za płatneparkowanie pojazdu. Paragraf na drodze 1999, z. 11, s. 12). Nie do podtrzymaniajest natomiast wyprowadzone na tej podstawie kolejne twierdze13nie, że istotą zachowania jest wyłącznie nieuiszczenie należności za postój,a nie jest nią niezastosowanie się do znaku drogowego. Zgodnie bowiemz wyraźną wolą twórcy odpowiedniej normy prawnej, parkowanie wmiejscu oznaczonym znakiem „D–44”, bez uiszczenia opłaty wprowadzonejuchwałą stosownego organu i w trybie przewidzianym przepisami, stanowiniewątpliwe naruszenie zakazu wyrażonego tym znakiem. Tymczasem,podstawowym dobrem chronionym wyrażanym przez art. 92 § 1 jestprzestrzeganie obowiązku stosowania się do dyrektyw płynących ze znakówlub sygnałów drogowych lub poleceń osoby uprawnionej do kierowaniatym ruchem albo jego kontroli. W tym przedmiocie ochrony całkowiciemieści się również dyrektywa zawarta w treści znaku „D–44”. Brak jestprzesłanek do tego, aby treść § 58 ust. 4 rozporządzenia o znakach i sygnałachdrogowych ograniczać tylko do zdania pierwszego i ignorowaćdalszą – zdecydowanie restrykcyjną – część tego przepisu. Fiskalny aspektopłaty za parkowanie, czy też jej charakter jako mienia zarządcy drogi,bądź też przysługującej mu korzyści, ewentualnie jako swego rodzaju daninypublicznej – nie eliminuje tego głównego przedmiotu koniec zauważyć trzeba, że rozważana materia może dotykaćistotnego zagadnienia podwójnej karalności zachowania polegającego nanieuiszczeniu opłaty za postój w strefie płatnego parkowania. Powoływanawyżej ustawa o drogach publicznych, która przewiduje możliwość wprowadzeniaopłat za parkowanie w wyznaczonych strefach, jednocześnie – wart. 13f – nakłada swego rodzaju sankcję administracyjną w postaci opłatyspecjalnej za uchylenie się od uiszczenia opłaty przewidzianej za piśmiennictwie zwraca się uwagę na to, że wypowiadając się wpodobnych sprawach Trybunał Konstytucyjny uznał, iż taka sytuacja, w którejz jednej strony to samo zachowanie jest obciążone ustawową sankcją wpostaci specjalnej opłaty lub wprost kary pieniężnej, a z drugiej, jest obarczoneodpowiedzialnością za wykroczenie przewidziane w kodeksie wy14kroczeń, może prowadzić do podwójnej karalności za ten sam czyn (por. Prawo administracyjno-karne. Kraków 2004, s. 188 inast. oraz cytowane tam orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego). Listaprzykładów możliwości takiego zbiegu jest całkiem pokaźna (tamże – – 191). Jednak z uwagi na to, że zakres pytania nie odnosił się w ogóledo kwestii relacji między ewentualną odpowiedzialnością karną związanąz niezastosowaniem się do znaku wyrażającego zakaz parkowania bezuiszczenia opłaty, a obowiązkiem uiszczenia w takiej sytuacji opłaty specjalnejprzewidzianej w art. 13f ustawy o drogach publicznych oraz mającna względzie, że z akt dotychczasowego postępowania nie wynika, iż w tejsprawie ta właśnie okoliczność ma znaczenie prawne – ten aspekt zagadnieniamusiał pozostać poza sferą rozważań Sądu Najwyższego, choć wtoku rozstrzygania konkretnych spraw – powinno ono znajdować się w poluuwagi sądu to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy postanowił, jak nawstępie.

odwołanie od mandatu za parkowanie w strefie zamieszkania